TAUN anyar kakara
lumangsung tilu bulan tapi geus loba dédéngéan. Dédéngéan anu teu pikabungaheun. Muncul musibah di mana-mana tur
rupa-rupa. Di Jakarta kapal murag, terus musibah bajir, caah déngdéng, jalan-jalan
jeung padumukan kabanjiran, imah-imah kakeueum. Dituturkeun deui ku pasir urug,
longsor, anu akibatna loba jalma karuang taneuh beureum. Kadéngé deui béja aya lini anu ngagojlog ngendagkeun Sulbar anu rohaka, jeung
DI Yogyakarta. Di Jogja mah teu aya korban anu parna, tapi di Sulbar mah imah-imah
ancur, puluhan urang ngababatang. Can kacatur masalah miras anu (teu jadi?) dilégalkeun mah.
Mun ningal kana al-Qur’an jeung hadits Nabi SAW, timbulna musibah ka manusa
téh, bisa digolongkeun kana dua rupa. Kahiji, salaku panggeuing,
ulah kajongjonan dina nyieun dosa. Hartina Gusti Alloh masih neundeun harepan. Kagungan
kahéman ka hamba-Na. Ulah tibra teuing saré. Nomer kadua ngarupakeun Azab, atawa
siksaan. Saperti anu nimpa ka kaom anu wangkelang baheula. Nya timbul
pertanyaan naha musibah anu kiwari teterusan di urang téh ngarupakeun kanyaah Alloh SWT, atanapi azab? Lebah
dinyana, mah kari disaliksik masing telik tur apik wé. Atuh teu kaliwat anu kudu ditilik, dihisab téh kalakuan jeung ahlak rahayat jeung para gegedénna, naha aya kataatan ka Gusti Allah atawa wangkelang?
Kiwari salian ti musibah anu ngancurkeun pakaya ogé dugdeg talilarna para inohong, utamana para kiyai sareng
para ustadz atanapi da’i jeung mubalégh. Tah
ieu anu jadi munculna karisi kana ati, kasumpeg kana manah, tur ngagedug kana
kalbu nyaéta ku seueur tilarna
para alim-ulama ieu.
Mun urang ngoréhan al-Hadits
bakal kapanggih yén ulama téh disebut salaku para ahli warisna Nabi. Al-Ulama’u
waratsatul Anbiya. Ulama téh anu kénging warisan ti para Nabi. Sarta dina hiji hadits anu
diriwayatkeun ku Imam al-Bukhori yén Rosululloh SAW,
nguningakeun para Anbiya teu karagunganeun dinar sareng dirham, nya anu
diwariskeunna ka ulama téh nyaéta mangrupi élmu. Tah
kiwari seueur alim-ulama anu tilar saperti disebutkeun di luhur. Jadi ngandung
harti kiwari, élmu nuju dipérénan dicandak ku
anu kagunganana, nyaéta Alloh SWT.
Hal ieu sapagodos sareng hiji riwayat anu diriwatkeun ku Imam al-Bukhari, yén Nabiyulloh Muhammad SAW, parantos sasauran yén Allah SWT henteu ngangkat atawa ngabedol élmu sacara sakaligus ti para hamba-Na, tapi Mantenna
ngangkat, narik éta élmu ku jalan nilarkeun para ulama. Dugika pami parantos
teu aya saurang ogé ulama, nya
di dinya manusa baris tumanya ka jalma bodo, terus jalma bodo téh méré wejangan ku ngaluarkeun fatwa, bongbolongan anu henteu
dideudeul ku élmu. Ahirna
maranéhna sasab
jeung nyasabkeun anu séjén.
Urang saréréa papapada apal yén
alim-ulama téh ngarupakeun
cahaya anu nyaangan kalbuna kaum Mu’min. Sangkan leyur haté anu haré-haré saré nyegrék kawas kéré. Sarta ngageuing sina nyaring anu teu aréling. Ngaguyahkeun kalbu anu ngabatu, anu teuas alah-batan
cadas. Rosululloh SAW ngibaratkeun ahli élmu
saperti bulan purnama, ari ahli ibadah saperti béntang. Bisa dihartikeun yén para ulama bisa nyaangan marcapada, ari ahli ibadah
ngan nyaangan pikeun dirina wungkul.
Rosululllh SAW nyaurkeun: Sing saha jalma anu nuduhkeun jalan pikeun nyiar élmu, tanwandé Alloh SWT baris
nuduhkeun jalan ka Surga. Satemenna Malaikat ngabébérkeun
jangjangna pikeun jalma anu nyiar élmu sabab
ridlo kana naon-naon anu dilakukeun ku maranéhna. Jalma anu ngajak kana kahadéan bakal dipéntakeun hampura
ku sakabéh mahluk di langit
jeung bumi.
Ku seueurna ulama maot, éta salaku
tanda-tanda geus deukeutna poé kiyamah, nyaéta ku diangkatna élmu,
jeung tinggal kabodoan. Hadis séjénna nyebutkeun, yén
ulama téh saperti béntang di langit. Béntang
méré cahaya ka
lautan jeung daratan. Lamun béntang teu
muncul, tanwandé manusa moal
meunang pituduh (H.R. Imam Ahmad).
Jadi kiwari ku lobana ulama anu talilar dunya geus asup kana babasan “paayak-ayak béas, nu leutik nyangsang nu gedé moncor.” Hartina ieu babasan cék dina Kamus LBBS mah kajadian anu teu adil. Hukum atawa aturan ngan lumaku pikeun anu leutik, ari pikeun jalma gedé mah mintul. Mintul ka luhur, seukeut ka handap. Tapi babasan ieu ogé bisa dilarapkeun kana lobana alim-ulama anu wafat. Hal ieu teu perelu anéh, sabab lamun imah kahuruan atawa kacaahan, anu pangheulana disalametkeun téh barang-barang anu gedé mangpaatna, saperti ijazah, sértifikat tanah, sértifikat imah, barang barang anu mahal hargana atawa barang antik, hadé. Tah jalma ogé anu pangheula dirawatan sina ngadep ka Mantenna téh para ulama. Wallohu’alam. (Ki Udin/BD) ***BD No 488