JUDUL tulisan ieu téh minangka salah sahiji paribasa Sunda anu hartina kurang leuwih “Hadé rupa hadé tagog tapi taya araheunana”. Ieu téh gambaran ti jalma anu boga kayakinan jeung cara mikir yén kamulyaan téh ayana dina awak, fisik atawa materi. Kukituna anu jadi prioritas jeung udagan hirupna nya moal jauh tina urusan bungkus kulit, eusi peujit jeung solobong sirit.
Golongan jalma kieu téh kaciri loba pisan dina poéan lebaran kamari. Urang-urang Islam paboro-boro tipoporosé paginding-ginding awak dipolés ku sagala rupa anu sarwa anyar. Ti mimiti baju, calana, sapatu, motor, mobil anyar jeung réa-réa deui. Ngan henteu wé ari pamajikan anyar mah. Malah nepika ngabélaan nganjuk ngahutang. Pikeun jalma anu ngagem aliran materialisme atawa anu biasa hirup dina hantang-hantung hantigong mah henteu salah.
Ari ruhani anu sipatna metafisik sering dianggap énténg tur dinomer sapuluhkeun. Ésénsi jeung substansi ibadah shaum malah dimomorékeun. Anu ahirna kagindingan poé lebaran téh henteu dibarengan ku kagindingan amal, ahlak jeung budi pekerti. Ieu pisan anu nyababkeun shaum romadhon ngan jadi ibadah rutin taunan anu teu aya tatapakanana katut tapakna.
Sajarah geus nadeskeun ka urang yén hiji ummat anu bisa hudang tur ajeg, maju tur cemerlang peradabanna, nyaéta kusabab pribadi-pribadi maranéhna ngabogaan jiwa anu kuat, tekad anu buleud, cita-cita anu luhur, ahlak anu pinuji, perjalanan hirup anu mulya, silih ajénan diantara maranéhna jeung kulawargana. Maranéhna ngajauhan hal-hal anu ngarusak, pagawéan-pagawéan hina jeung goréng, henteu ngalajur napsu henteu ngumbar sagala kahayang tur ngajauhan tina kajahilan.
(SALENGKEPNA AOS DI BINA DA'WAH EDISI 379/OKTOBER 2011)